fryzura zdradza więcej, niż się wam wydaje

Artykuł pierwotnie ukazał się w amerykańskim wydaniu i-D.

Urodzona w Polsce fotografka Magdalena Kmiecik w 2011 roku zaczęła pracę nad cyklem fotograficznym „When the Hair Grows" (Gdy włosy rosną) w ramach pracy magisterskiej na The Royal Academy of Fine Arts w Antwerpii — tej samej uczelni, którą ukończyła legendarna antwerpska szóstka projektantów. Na początku było to tylko uniwersyteckie badanie tekstur i kolorów, w którym skupiała się na włosach jako na obiektach istniejących w martwych naturach czy rzeźbach. Później jednak zmieniło się to w obsesję. Zupełnie zafascynowały ją włosy i ludzie, których głowy pokrywają.

Prawie siedem lat po rozpoczęciu prac i niezliczonych, międzynarodowych wystawach, Kmiecik wraca z nami do projektu, zwracając obiektyw w stronę kolorowych fryzur upiększających ulice Nowego Jorku. „Kolor mnie przyciąga. Nawet jeśli mam zamiar zrobić coś czarno-białego, zawsze myślę w kolorze. Od tego zaczynam planowanie moich sesji, nawet modowych - wybieram kolory".

Kmiecik cztery lata temu spontanicznie przeprowadziła się do Nowego Jorku. Początkowo przyjechała tylko na wakacje, ale postanowiła zostać na stałe. Magdalena czuje, że miasto tchnęło nowe życie w jej prace, dzięki swojej otwartości na odważną modę i różnorodności wśród mieszkańców. „Myślę, że ogólnie się otworzyłam na inne projekty. Gdy mieszkałam w Belgii, wszystko było proste i czyste. Tylko czerń, czerń, czerń. Mój pierwszy projekt też był prostszy. W Nowym Jorku moda jest trochę inna. Samo miasto jest trochę... cóż, nie trochę - to zupełnie inne miasto".

Kmiecik czuje się teraz silniej związana z projektem, niż na początku. Ma nadzieję, że przeleje te emocje na obrazy, które tworzy. Rozszerzając cykl pragnie pokazywać coraz większą różnorodność sylwetek i wieku wśród modeli, a nawet włączyć do nich zwierzęta. Mimo różnic wszyscy mamy włosy. W ten sposób chce stworzyć międzykulturowe i międzypokoleniowe więzi.

Mimo że nie brakuje artystów pracujących z włosami (wystarczy wspomnieć rzeźby Boba Recine'a i Nagi Nody), Kmiecik zapewnia, że nie inspirowała się niczyim dorobkiem artystycznym. Zamiast tego skupia się na ludziach. „Większość ludzi, których fotografuję do tego projektu, poznaję na ulicy, albo gdzieś w internecie. Czasem zauważam kogoś na ulicy i podchodzę, mówiąc: 'Podobają mi się twoje włosy. Bardzo chciałabym zrobić ci zdjęcie'".

Jedną z takich modelek poznanych na ulicy jest Ikuko, młoda kobieta z niesamowicie długimi włosami. Jej kulturowe wierzenia związane z włosami wpłynęły na poglądy Kmiecik dotyczące jej własnej fryzury. „Zrobiłam ten portret Ikuko niecałe dwa lata temu. Zobaczyłam ją na ulicy i nie mogłam się powstrzymać. Powiedziała mi o japońskich wierzeniach związanych z długimi włosami. Są utożsamiane z energią życiową, a gdy się je ścina, traci się część [tej energii]. Tak, może to w jakiś sposób na mnie wpłynęło. Miałam kiedyś bardzo krótkie włosy, ale od tamtej pory je zapuszczam".

Chociaż ma doświadczenie z pracy ze stylistami fryzur przy sesjach modowych, w tym projekcie obiera bardziej osobistą ścieżkę i prosi modeli i modelki, żeby sami ułożyli swoje włosy. „Staram się uchwycić ich naturalne piękno. Na planie znajduje się tylko osoba, którą fotografuję i ja".

Zdjęcia Magdaleny w równej mierze uwieczniają ludzi, co konkretny czas i miejsce. Przede wszystkim chce jednak nieustannie fotografować włosy jako formę wyrażania siebie. „Mogę bez końca pracować z kolorami i włosami. To tyle mówi o człowieku! Fryzura wiele zdradza. Na przykład gdy widzisz kogoś z różowymi włosami, to myślisz, że niektórzy by się na to nie zdobyli. Ten człowiek musi mieć osobowość, musi mieć w sobie odrobinę szaleństwa!".

Jesteśmy też na Facebooku, polub nasz fanpage i-D Polska

Przeczytaj też:

• Biżuteria z włosów opowiada o życiu i śmierci
  
• Przewodnik po świecie włosów dla ludzi, którzy nie mają na nic czasu
  
• Popatrz, jakie wyhodowałam!

Kredyty

Tekst: Coco Romack
Zdjęcia: Magdalena Kmiecik
Tłumaczenie: Patrycja Śmiechowska