dit project viert de diversiteit van kapsels
Fotograaf Sabrina Santiago vroeg de geportretteerden wat hun haar voor hen betekent. "Mijn haar is een beetje zoals een antenne die me laat communiceren met de buitenwereld.”
Sabrina Santiago herinnert zich hoe ze als kind tijdens vakanties de wegwerpcamera van haar vader stal. “Ik vond het fijn dat je de foto’s die je nam meteen fysiek vast kon houden,” zegt ze. De analoge camera bleef ook toen ze fotograaf werd haar favoriete medium. Santiago houdt van de concentratie die analoog schieten vereist. “Ik vind het fijn om niet precies te weten wat ik doe. Zo ontstaat er meer ruimte om te experimenteren en fouten te maken,” zegt ze. “Ik voel altijd een mengeling van spanning en enthousiasme in die de eerste 24 uur nadat ik een rolletje laat ontwikkelen. Ik ben echt verslaafd aan dat gevoel.”
De 22-jarige NYU afgestudeerde is geïntrigeerd door de manier waarop fotografie een brug kan slaan tussen het echte leven en de fantasie. Haar laatste serie, On Hair, is dan misschien wel een concrete documentatie van haarstijlen, maar haar dromerige stijl is goed in de foto’s terug te zien. De serie weerspiegelt diversiteit en persoonlijke culturele identiteit. “Voor mij heeft haar altijd symbool gestaan voor macht en individualiteit. Ik wil met mijn fotografie de persoonlijkheid en de schoonheid van de mensen die ik portreer uit laten komen,” zegt Sabrina. “De kinks, de krullen en de lengte van iemands haar zijn vaak een uiting van hun persoonlijkheid.”

Santiago fotografeerde in samenwerking met Polaroid drie weken lang bijzondere mensen uit New York, en vroeg hen om in een kort statement te omschrijven wat haar voor hun betekent. We spraken Santiago in Brooklyn, waar ze ons meer over de achtergrond van de serie vertelde.

Waarom heb je besloten dat je je op haar wilde richten?
Voor deze serie heb ik een serie gemaakt in Flatbush, Brooklyn over Afro-Caribisch haar. Daarvoor heb ik vijf maanden lang veertig salons bezocht en met mensen gepraat over hoe ze zich verhielden tegenover hun haar. Mijn eigen haar is een extensie van wie ik ben: mensen praten er altijd over als ze het over mij hebben. Iemand zei ooit dat ze altijd aan mij dachten als ze een meisje met grote krullen zagen en denim draagt.

Waar vind je de mensen die je portretteert?
Ik heb de casting en styling helemaal zelf gedaan en dat was heel erg fijn. Sommige mensen vond ik op straat, sommige op Instagram, en anderen had ik al eens eerder gefotografeerd. Wat de doorslag gaf was altijd hun haar. Ik zag Camille bijvoorbeeld op straat lopen en rende naar haar toe. Ik zag alleen de lange vlecht op haar rug en dacht meteen ‘ik moet haar te pakken krijgen.’ Ik zei: “Je haar is fantastisch!

Zijn sommige van hen creatievelingen uit New York?
Ja. Zo heeft Akua een merk dat House of Aama heet. Anzie is dichter, schrijver en model. Een paar van de mensen skateboarden. Het was leuk om mensen te ontmoeten die allemaal op een verschillende manier zich verbonden voelen met hun haar.”

Voel je je persoonlijk verbonden met de serie?
Ja, ik voel me zoals mijn haar eruit ziet: de dikte van mijn Pakistaanse kant en de krullen van mijn Puerto Ricaanse kant. Haar symboliseert macht, identiteit en kracht. Wij vrouwen dragen ons haar alsof wij het zijn.

Vertel me meer over de East Flatbush - Hair Culture series die je gemaakt hebt.
Ik ben heel erg geïnteresseerd in het vastleggen van subculturen, en vond het leuk om me op één plek te richten. Ook hebben ze fantastische Jamaicaanse patties waar ik de hele serie door geobsedeerd door was. Ik heb veel mensen ontmoet en ging vaak terug naar de salons om te zien of er toevallig iemand in de stoel zat die ik wilde fotograferen. Ik weet dat het heel kwetsbaar voelt om op een kappersstoel te zitten en je haar te knippen, dat geldt vooral voor de Caribische cultuur en het invlechten van haar. Je voelt je niet helemaal goed totdat het af is. Maar de geportretteerde mensen waren heel begripvol naar mij toe, en snapten dat ik het haar van begin tot eind wilde vastleggen. Tijdens deze periode was ik mijn haar zelf heel veel aan het steilen, omdat ik iemand anders wilde zijn dan wie ik was. Maar al snel bedacht ik me dat dat onzinnig is, en dat ik mijn krullen en cultuur moet leren waarderen. Nu heb ik het al drie jaar niet meer gesteild. Het is soms moeilijk voor mensen om hun natuurlijke haar te accepteren en te respecteren.

Waarom is haar zo’n belangrijk onderwerp om over te praten?
Een van de mensen met wie ik sprak zei dat het voelt alsof je zo in verbinding staat met je cultuur. Maar volgens mij staat het ook in verbinding met religie: er staan passages in de Bijbel over hoe mensen zich verbonden voelen met hun haar. Soms kun je het gevoel hebben dat het oppervlakkig is, maar je haar is je DNA. Of het je nou doet denken aan de krullen van je oma of de haarkleur van je moeder, het is een deel van wie je bent.

