13 juni 2016, 2:21pm

legendarische portretten van de afvallige jeugd

De baanbrekende fotoserie ‘The Ballad of Sexual Dependency’ van Nan Goldin wordt gezien als de grondlegger van heroin chic.

13 juni 2016, 2:21pm

Voordat Corinne Day in de jaren negentig van Kate Moss het uithangbord voor "heroin chic" maakte, was er de baanbrekende fotoserie The Ballad of Sexual Dependency van Nan Goldin. Zij wordt gezien als de grondlegger van deze omstreden esthetiek. In de late jaren zeventig en in de jaren tachtig maakte Goldin meeslepende portretten van de stadse jeugd die naast controversieel ook erg persoonlijk en echt waren. Een van de meest gedenkwaardige onderwerpen van deze serie is de fotograaf zelf, die gewoon met de rest meedoet in het feesten, trippen en uitbrakken. "The Ballad of Sexual Dependency is voor mij een soort dagboek dat ik door anderen laat lezen," schrijft Goldin. "Het dagboek is voor mij een manier om de controle over mijn eigen leven te nemen. Op deze manier kan ik ieder detail obsessief vastleggen, zodat ik het me kan blijven herinneren." Sinds het verschijnen van de serie in 1985 is het werk al op vele manieren tentoongesteld, maar de enorme expositie in het Museum of Modern Art in New York - die sinds kort te zien is - belooft een van de meest indrukwekkende te worden. Alle bijna zevenhonderd portretten worden getoond in de vorm van de originele 35mm-dia's en op de achtergrond klinkt een prikkelende soundtrack. Zo nu en dan zullen ook liveoptredens de tentoonstelling begeleiden.

The Ballad
Driestuiversopera

is altijd bedoeld als een performance. Goldin heeft haar diashow vormgegeven op een soundtrack van artiesten zoals The Velvet Underground, James Brown, Nina Simone, Charles Aznavour en Screamin' Jay Hawkins. De naam van het project is een verwijzing naar de , een monumentaal toneelstuk van Bertolt Brecht en Kurt Weill.