glitterschedels, hagedissenogen en elfenoren: dit was superball 2019
De vijfde editie van het grootste dragball van Europa bewees dat drag ook in Amsterdam artistieke en experimentele wegen aan het verkennen is.
“Covergirl, put that bass in your walk, head to toe, let your whole body talk,” scandeert het publiek op zaterdagavond, op de beat van het bekende liedje uit RuPaul’s Drag Race. Ik ben samen met fotograaf Desiré van den Berg bij de vijfde editie van Superball in de Paradiso, het grootste dragball van Europa waarin verschillende draghouses strijden om de felbegeerde titel House of Superball. Dat doen ze door te schitteren in drie rondes: een lipsync-ronde, een dansronde en een catwalkronde.
De Superball is beslist geen lichtzinnige wedstrijd voor de deelnemers. Zoals dragqueen Ma’Ma Queen van het Rotterdamse House of Holographic Hoes me eerder al vertelde, opent het winnen ervan vele deuren. Dragqueens kunnen als ze winnen uitgenodigd worden om over de hele wereld te komen optreden. Behalve Nederlandse draghouses, doen dit jaar dan ook een Zwitserse, Ierse, Franse, en Duitse mee. Ook de jury is deze editie niet de minste en bestaat uit de Nederlandse couturier Ronald van de Kemp, fotograaf Erwin Olaf en dj Covergirl Sunny.
Het valt stil in de zaal en de anticipatie in de lucht is voelbaar. Achter de coulissen wacht House of Holographic Hoes op het startsein dat ze de runway mogen te betreden, compleet in dramatische chiffon-creaties en hoofdtooien vol neonlichtjes. Opgelucht kan ik vaststellen dat ze alles behalve teleurstellen – het house, waar stiekem mijn loyaliteit ligt, straalt eenheid en fierceness uit. Toch is de competitie dit jaar niet mals: tussen de wat ‘klassiekere’ draghouses, zoals het Nederlandse Headquarters, valt het Parijse Le Dépotoir (Frans voor ‘vuilnishoop’) direct op. Het clubje queens omschrijft zichzelf als een afvalbak waar je allerlei schatten tussen kunt vinden: van kinky SM-schepsels tot suikerzoete barbiepopjes. Hun esthetiek is duister, underground, en ze hebben veel weg van de beroemde Club Kids die in de jaren negentig de smaakmakers van het New Yorkse nachtleven waren.
Deze artistieke interpretatie van drag zie je ook veel terug in het publiek. Waar dragqueens voorheen toch vooral de associatie van campy diva’s met glitterjurken en gigantische pruiken opriepen, zie je nu een enorme verscheidenheid: van nachtmerrie-achtige drag compleet met hagedissenlenzen en zilveren pinnen in het gezicht, tot fantasydrag met puntige elfenoren en Pikachu-hoorntjes, tot Alexander McQueen-achtige couturelooks. Of het nou door social media komt, of door de toenemende populariteit van RuPaul's Drag Race – ik mag concluderen dat drag zich een spectaculaire kant op aan het evolueren is.
Toch is het uiteindelijk niet het Parijse of het Rotterdamse house dat er met de grote titel vandoor gaat, maar het oudste draghouse van Nederland: the House of Hopelezz, onder aanvoering van dragmother Jennifer Hopelezz. Een welverdiende winnaar, want haar activistische boodschap was oprecht en relevant, en haar regenboogachtige parade van queens van alle soorten en maten, was zonder twijfel de grande finale die het publiek verdiende.
Bekijk foto's van de avond hier:
